Polski (PL) 
Italiano (IT) 
Deutsch (DE) 
Hrvatski (HR) 
English (EN) 
A special place was the Umschlagplatz (reloading site) - a railway ramp and adjacent buildings furnished by the Germans as a place of concentration of Jews before transport to the death camp in Treblinka and other places of extermination of Jews from the Warsaw ghetto.
The Warsaw ghetto was the largest place established by the Germans. According to the census carried out on German orders at points in 1939, there were approx. 360 thousand people in Warsaw. Jews.
Their number increased after the order issued by Heinrich Himmler, which ordered the resettlement of Polish and Jewish people to the General Government from the lands incorporated into the Reich. As a result, from November 1939 to October 1940, about 90,000 people came to Warsaw. Jews.
In 1941, the number of ghetto inhabitants reached the maximum with prices of around 460,000.
During the Great Deportation Action in the Warsaw ghetto, approx. 254,000 Over 11,000 Jews were transported to the extermination camp in Treblinka. to undefined labor camps, over 10,000 died or were shot in the ghetto. During the deportation, about 8,000 Jews escaped to the so-called the Aryan side. There were legally 35,000 Jews left in the ghetto. people, and about 25 thousand. it lived in hiding.
On July 22, 1942, announcements signed by the Jewish Council appeared in the streets of the ghetto, informing about the decision of the German authorities regarding the resettlement of all Jews living in Warsaw to the East, regardless of their age and sex. Those excluded from resettlement were to be employed by the German authorities and German enterprises, members and employees of the Jewish Council, officers of the Jewish Order Service, staff of Jewish hospitals and all Jews who were members of the immediate families (wives, children) mentioned above.
Some Jews did not want to believe the German assurances about resettlement to the East for work. The former Jews were led to the Umschlagplatz by force. The Germans persuaded others by promising to each volunteer 3 kg of bread and 1 kg of marmalade. Hunger and conditions in the ghetto, as well as the conviction that work could await them in the East, prompted many to voluntarily appear at the Umschlagplatz.
The displacement action was carried out by the SS, auxiliary units composed of Lithuanians, Ukrainians and Latvians.
An important role in the deportation action was played by the Jewish Order Service, which, as a direct executor of German orders, became the object of widespread hatred in the ghetto.
In August 1942, its officers received an order that each of them lead five people a day to the Umschlagplatz. Failure to comply with the order risked being shot or deported from the ghetto with his family.
The waiting time for transport lasted from several hours to several days. At first, people unfit for transport: old people, children, and sick people were shot on the spot or in the nearby Jewish cemetery.
Miejscem szczególnym był Umschlagplatz (plac przeładunkowy) –rampa kolejowa i przylegające budynki były wykorzystywane przez Niemców jako miejsce koncentracji Żydów przed transportem do obozu zagłady w Treblince i innych miejsc zagłady Żydów z warszawskiego getta.
Warszawskie getto było największym spośród założonych przez Niemców. Według spisu dokonanego na rozkaz władz niemieckich w październiku 1939 r. w Warszawie przebywało ok. 360 tys. Żydów.
Ich liczba zwiększyła się po zarządzeniu wydanym przez Heinricha Himmlera, które nakazywało przesiedlenie ludności polskiej i żydowskiej do Generalnego Gubernatorstwa z ziem włączonych do Rzeszy. W jego wyniku od listopada 1939 r. do października 1940 r. do Warszawy przybyło ok. 90 tys. Żydów.
W 1941 r. liczba mieszkańców getta osiągnęła maksimum i wynosiła ok. 460 tys.
W czasie Wielkiej Akcji wysiedleńczej w warszawskim getcie ok. 254 tys. Żydów wywieziono do obozu zagłady w Treblince, ponad 11 tys. do bliżej nieokreślonych obozów pracy, a ponad 10 tys. zmarło lub zostało zastrzelonych w getcie. Podczas trwania deportacji około 8 tys. Żydów uciekło na tzw. aryjską stronę. W getcie legalnie pozostało 35 tys. osób, a ok. 25 tys. żyło w ukryciu.
22 lipca 1942 r. na ulicach getta pojawiły się obwieszczenia podpisane przez Radę Żydowską, informujące o decyzji władz niemieckich, dotyczącej przesiedlenia na Wschód wszystkich Żydów zamieszkałych w Warszawie, bez względu na wiek i płeć. Wyłączeni z przesiedleń mieli być zatrudnieni przez władze niemieckie oraz niemieckie przedsiębiorstwa, członkowie i pracownicy Rady Żydowskiej, funkcjonariusze Żydowskiej Służby Porządkowej, personel żydowskich szpitali i wszyscy Żydzi będący członkami najbliższych rodzin (żony, dzieci) wyżej wymienionych.
Część Żydów nie chciała uwierzyć w zapewnienia niemieckie o przesiedleniach na Wschód do pracy. Na Umschlagplatz byli Żydzi byli doprowadzani siłą. Iinnych Niemcy przekonywali obiecując każdemu ochotniczo zgłaszającemu się do wyjazdu 3 kg chleba i 1 kg marmolady. Głód i warunki w getcie oraz przekonanie, że na Wschodzie może czekać na nich praca skłaniały wielu do dobrowolnego stawienia się na Umschlagplatzu.
Akcję wysiedleńczą przeprowadzały obok SS, jednostki pomocnicze złożone z Litwinów, Ukraińców i Łotyszy.
Ważną rolę w akcji wysiedlania, odegrała Żydowska Służba Porządkowa, która jako bezpośredni wykonawca niemieckich poleceń stała się obiektem powszechnej nienawiści w getcie.
W sierpniu 1942 r. jej funkcjonariusze otrzymali rozkaz, ażeby każdy z nich doprowadzał na Umschlagplatz pięć osób dziennie. Za niewykonanie rozkazu groziło rozstrzelanie lub wysiedlenie z getta wraz z rodziną.
Czas oczekiwania na transport trwał od kilku godzin do kilku dni. Początkowo nienadających się do transportu ludzi: starców, dzieci, osoby chore rozstrzeliwano na miejscu lub na terenie pobliskiego cmentarza żydowskiego.
